Vandaag ligt het nieuwe magazine UWV Perspectief op de deurmat.
Op pagina 3 staat er een artikel over schaamte en het ontvangen van een uitkering.
Hier staat de stelling: Ik schaam me voor mijn uitkering.
Ik ben benieuwd wat jullie van deze stelling vinden. Zijn jullie het met de stelling eens? Komen de gevoelens die besproken zijn in het artikel jullie bekend voor of herken je niets uit het artikel?
Ik kijk uit naar jullie reacties!
Het artikel is ook online te vinden via de volgende link.
Dor wie laat uwv perspectief eigenlijk bezorgen?
Schaam ik me voor mijn uitkering? Nee. Ik ben terecht volgens de geldende normen afgekeurd. Dat is niets om je voor te schamen. Zo werkt ons systeem en dat kan iedereen overkomen. Meestal realiseert niemand zich dat.
Wél maakt die uitkering het leven niet makkelijker. Om jaren van 70-75% van het minimumloon te moeten leven is topsport, naast datgene waardoor je in die uitkering bent beland. Dat ten eerste. Ten tweede de maatschappelijke onacceptatie dat er nu eenmaal mensen zijn met een uitkering. Niet uit schaamte, maar uit zelfbescherming vertel ik dit meestal niet. Behalve als ik mensen beter leer kennen, en dan nog blijkt dat een gok. Dat dit gevoelens van schaamte en dergelijke oproept, lijkt me logisch.